Η σπουδαιότητα του θηλασμού καταγράφεται πια σε πολλές μελέτες, με σημαντική πλέον και την μεταστροφή των νέων μητέρων στην αποκλειστική πρακτική του, τόσο στις Η.Π.Α όσο και στην Ευρώπη.

Το μητρικό γάλα έχει μια μοναδική συμβατότητα για τον οργανισμό του νεογνού, ακολουθώντας σε ποσότητα και σύσταση την πορεία ανάπτυξής του, προσφέροντας καταυτόν τον τρόπο όχι μόνο τα αναγκαία συστατικά αλλά και ενισχύοντας τις ανοσολογικές και αντιφλεγμονώδεις διαδικασίες οι οποίες προστατεύουν τόσο το παιδί όσο και την μητέρα.

Το 2007 η AHRQ (Agency for Healthcare Research and Quality) των Η.Π.Α. δημοσίευσε μια σύνοψη συστηματικών ανασκοπίσεων και μέτα-αναλύσεων καταγράφοντας το ρίσκο για την υγεία του νεογνού με τον αποκλεισμό του από τον μητρικό θηλασμό και την χορήγηση τεχνιτών συμπληρωμάτων. Στους βραχυπροθέσμους κινδύνους που συνδυάζονται με την σίτιση των τεχνητών συμπληρωμάτων συγκαταλέγονται ως πιο κοινοί, οι παιδικές λοιμώξεις με διάρροιες και εμέτους και οι ωτίτιδες.

Για παράδειγμα, σημειώνεται ως αυξημένος κίνδυνος (σε ποσοστό %) για την υγεία σε παιδιά που δεν θηλάζουν εν συγκρίσει με εκείνα που θηλάζουν αποκλειστικά: γαστρεντερικές λοιμώξεις σε ποσοστό 178%, ωτίτιδες 100%, νοσηλεία για λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού στον 1ο χρόνο ζωής 257% κ.α.

Για τις μητέρες ο θηλασμός αποδεικνύεται «ασπίδα» σε μελλοντικά προβλήματα υγείας, όπως ο καρκίνος του μαστού αλλά και των ωοθηκών, με τις μελέτες να σημειώνουν χαμηλότερα ποσοστά εμφάνισής τους για εκείνες που θήλασαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Μια σημαντικότατη παράμετρος που δυστυχώς πολλές φορές παραμελούμε είναι πως μέσω του θηλασμού επιτυγχάνεται το αναγκαίο ψυχικό δέσιμο της μητέρας με το παιδί. Μελέτες επιβεβαιώνουν πως οι μητέρες έρχονται πιο κοντά με το βρέφος τους αλλά και πως σαν διαδικασία την αποζητούν και οι ίδιες, επίσης καταγράφεται και σχέση του θηλασμού με τον μειωμένο κίνδυνο εμφάνισης της επιλοχείου κατάθλιψης.

Σύμφωνα με το NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας) ο θηλασμός πρέπει να διαρκεί τουλάχιστον για 6 μήνες, ενώ με το Αμερικάνικο Κολέγιο Μαιευτήρων και Γυναικολόγων 12 μήνες, υποστηρίζοντας πως για τους πρώτους 6 μήνες δεν πρέπει να δίνεται τίποτα άλλο εκτός του μητρικού γάλακτος. Με βάση τα παραπάνω κατανοούμε ευκόλως τις συνολικές παραμέτρους που επηρεάζονται θετικά από τον μητρικό θηλασμό, δηλαδή τόσο τα οικονομικά αλλά και κοινωνικά οφέλη, με αρκετές μελέτες να τα επισημαίνουν.

Όμως ο θηλασμός αποτελεί για πολλές μητέρες μία καθημερινή πρόκληση εξαιτίας των προβλημάτων που μπορούν να παρουσιαστούν. Ο πόνος στις θηλές, οι μαστίτιδες, η μειωμένη παραγωγή γάλακτος (ή αντιθέτως η υπερφόρτωση των μαστών), η απόφραξη γαλακτοφόρου πόρου, αποτελούν αιτίες διακοπής του θηλασμού, όντας εξαιρετικά δυσάρεστες επιφορτίζοντας την ψυχολογία των νέων μητέρων και εμποδίζοντάς τες να χαρούν την όλη διαδικασία.

Η Ομοιοπαθητική παρέμβαση και σε αυτήν την φάση της ζωής τού νεογνού αλλά και της μητέρας μπορεί να είναι ευεργετική, διότι προσφέρει άμεση ανακούφιση από εξαιρετικά επώδυνες καταστάσεις, μπορεί να βοηθήσει στην αποκατάσταση της μείωσης (ή διακοπής) του μητρικού γάλακτος, να βοηθήσει θεραπευτικά στις περιπτώσεις που το νεογνό παρουσιάζει δυσανεξία στο μητρικό γάλα ή έχει απέχθεια για αυτό. Επίσης, η Ομοιοπαθητική θεραπεία αποδεικνύεται ουσιαστική στις περιπτώσεις επιλόχειου κατάθλιψης βοηθώντας στην αποκατάσταση της ψυχικής ηρεμίας της μητέρας.

Τα Ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν έχουν παρενέργειες, δεν επηρεάζουν σε καμία περίπτωση αρνητικά την υγεία του νεογνού και δρουν στις οξείες περιπτώσεις άμεσα. Πάντοτε η επιλογή του Ομοιοπαθητικού φαρμάκου θα γίνει με βάση την συμπτωματολογία του κάθε οργανισμού, γι αυτό και στην Ομοιοπαθητική Ιατρική λέμε πως θεραπεύουμε ασθενείς και όχι ασθένειες.

Έτσι για παράδειγμα, έχοντας την περίπτωση όπου πέριξ της θηλής υπάρχουν σχισίματα του δέρματος με κνησμό και ροή κολλώδους υγρού (σαν μέλι) αυτή η συμπτωματολογία μας οδηγεί σε ένα Ομοιοπαθητικό φάρμακο ενώ, ρωγμές στις θηλές και πόνος αυτών κατά τον θηλασμό, όπου ο πόνος είναι οξύς και αντανακλά σε όλο το σώμα μας οδηγεί σε άλλο.

Ο κάθε οργανισμός αναπτύσσει την δική του ιδιαίτερη κατά περίπτωση συμπτωματολογία, διότι έχει το δικό του συγκεκριμένο νεύρο-ενδόκρινο-ανοσολογικό προφίλ. Καταγράφοντας λοιπόν κατά την Ομοιοπαθητική Ιατρική εξέταση τα συγκεκριμένα συμπτώματα, καταγράφουμε ουσιαστικά την ιδιαίτερη προσπάθεια-αντίδραση του οργανισμού σε μια νοσογόνο κατάσταση. Η σωστή Ομοιοπαθητική αγωγή θα βοηθήσει στην επαναφορά της ομοιόστασης, με ήπιο τρόπο χωρίς καμία επιβάρυνση του ασθενούς.

Τέλος, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως η Ομοιοπαθητική θεραπευτική αποτελεί Ιατρική πράξη και γι αυτό εφόσον αντιμετωπίζουμε προβλήματα Υγείας, οφείλουμε να απευθυνόμαστε σε Ιατρούς σωστά εκπαιδευμένους σε αυτήν την Ιατρική μέθοδο. Σε καμία περίπτωση δεν αποκλείουμε τον ειδικό συνάδελφο με τον οποίο ο Ομοιοπαθητικός Ιατρός μπορεί να συνεργαστεί όποτε χρειάζεται προς όφελος της Υγείας τού ασθενούς του ή δεν λησμονούμε όποτε κρίνεται απαραίτητο τις ιατρικές εξετάσεις.

Του Ομοιοπαθητικού Ιατρού Λεωνίδα Ε. Βελλόπουλου

Βιβλιογραφία:

The Surgeon General's Call to Action to Support Breastfeeding. Office of the Surgeon General (US); Centers for Disease Control and Prevention (US); Office on Women's Health (US).

Rockville (MD): Office of the Surgeon General (US); 2011. (pubmed).

Lawrence RA, Lawrence RM. Breastfeeding: a guide for the medical profession. 7th ed. Philadelphia: Saunders; 2010.

Chien PF, Howie PW. Breast milk and the risk of opportunistic infection in infancy in industrialized and non-industrialized settings. Adv Nutr Res. 2001;10:69–104. [PubMed]

Ip S, Chung M, Raman G, Chew P, Magula N, DeVine D, et al. Breastfeeding and maternal and infant health outcomes in developed countries: evidence report/technology assessment no 153. Rockville, MD: Agency for Healthcare Research and Quality; 2007. AHRQ Publication No 07-E007.

Ip S, Chung M, Raman G, Chew P, Magula N, DeVine D, et al. Breastfeeding and maternal and infant health outcomes in developed countries: evidence report/technology assessment no 153. Rockville, MD: Agency for Healthcare Research and Quality; 2007. AHRQ Publication No 07-E007.

Collaborative Group on Hormonal Factors in Breast Cancer. Breast cancer and breastfeeding: collaborative reanalysis of individual data from 47 epidemiological studies in 30 countries, including 50302 women with breast cancer and 96973 women without the disease. Lancet. 2002;360:187–195. [PubMed]

Guttman N, Zimmerman DR. Low-income mothers’ views on breastfeeding. Soc Sci Med. 2000;50:1457–1473. [PubMed]

Bai YK, Middlestadt SE, Joanne Peng CY, Fly AD. Psychosocial factors underlying the mother’s decision to continue exclusive breastfeeding for 6 months: an elicitation study. J Hum Nutr Diet. 2009;22:134–140. [PubMed]

Mancini F, Carlson C, Albers L. Use of the Postpartum Depression Screening Scale in a collaborative obstetric practice. J Midwifery Women’s Health. 2007;52:429–434.

American College of Obstetricians and Gynecologists, Committee on Health Care for Underserved Women, and Committee on Obstetric Practice. ACOG committee opinion #361: breastfeeding: maternal and infant aspects. Obstet Gynecol. 2007;109(2Pt1):479–480. [PubMed]